absorbujące. On sam wybrał chirurgię jako specjalizację; wydawała się mu prawdziwym wyzwaniem. Położnictwo... było po prostu nudne i monotonne. Pewnie czasem zdarzały się przykre wypadki i lekarz położnik musiał reagować szybko i zdecydowanie. Ale najczęściej dzieci po prostu rozwijały się w łonach matek i szczęśliwie rodziły bez większych problemów Tak właśnie myślał, zanim sam doczekał się dziecka. Znał doskonale wszystkie okresy rozwoju płodowego, był wszechstronnie przygotowany pod względem teoretycznym. Ale nie miał pojęcia, jakie emocje wywoła w nim patrzenie na zaokrąglający się brzuch Milli albo wyczuwanie dotykiem coraz silniejszych kopnięć i ruchów dziecka. A jeśli jego tak to wszystko rozkosznie rozkładało, to jak an43 3 musiała się czuć Milla? Nawet w ostatnim miesiącu ciąży widział, jak jego żona, bardzo już zmęczona fizycznie, zamiera nagle z rękoma na brzuchu i z łagodnym uśmiechem na twarzy Zanurzona w intymnej sferze, do której nie ma wstępu nikt inny Sama ze swoim dzieckiem. Aż wreszcie pojawił się Justin, zdrowy i rozkrzyczany, a David czuł, jak unosi go ulga, szczęście i euforia. Od tego czasu minęło sześć tygodni, u każdy dzień zdawał się przynosić coś nowego: czarne włoski niemowlęcia bardzo pojaśniały, oczka stały się niebieskie i ciekawe świata. Mały zaczynał zauważać przedmioty, rozpoznawać głosy, machać energicznie rączkami. Uwielbiał się kąpać. Inaczej płakał, gdy był zły, inaczej, kiedy był głodny, jeszcze inaczej, kiedy coś mu się nie podobało. Milla nauczyła się rozpoznawać jego różne krzyki już po kilku dniach. Zmiany dokonujące się w żonie także fascynowały Davida. Milla zawsze miała tendencję do stania z boku, do bycia bardziej obserwatorką niż uczestniczką wydarzeń dziejących się dookoła. Zdobycie jej było sporym wyzwaniem. Ale David uparcie zabiegał o jej względy, wciąż był w pobliżu, więc Milla nie miała wyjścia i musiała wreszcie dostrzec w nim człowieka, a nie tylko ruchomy element dekoracji. Pamiętał dokładnie moment swojego triumfu. To było na przyjęciu sylwestrowym. Pośród całego gwaru, krzyku i ogólnej głupawki Milla spojrzała na niego i zamrugała oczami, jej twarz miała lekko zaskoczony wyraz, jakby właśnie dostrzegła coś ważnego a niespodziewanego. I to wszystko. Żadnych gorących pocałunków, intymnych zwierzeń w świetle księżyca. Tylko jej wzrok an43 4 - jasny, czysty, nieomylny: zobaczyła go. Potem był uśmiech i uścisk dłoni, który połączył ich na dobre. Niesamowite. No dobrze. Co najmniej równie niesamowity był fakt, że on sam wypełzł wtedy ze swojej akademickiej jamy, aby pojawić się na jednej z tych śmiertelnie nudnych imprez uczelnianych (które organizowali jego rodzice) - i tam właśnie po raz pierwszy ją zobaczył. A kiedy to się stało, nie mógł już uwolnić się od jej obrazu. Nie była pięknością, była ładna, nic więcej. Ale coś w sobie miała, w tych prostych, zdecydowanych rysach twarzy, w tym wyjątkowym sposobie chodzenia, dzięki któremu zdawała się nie dotykać podłogi. Coś, co